12-07-2023

Ik was begonnen als huishoudster bij particulieren. 

Ik kwam terecht bij een logeerhuis voor gehandicapte kinderen. Ik vond dit zo mooi werk dat ik een opleiding in de zorg wilde gaan doen om daar uiteindelijk ook wat mee te gaan doen.

Ik begon eerst met facilitaire dienst in een verzorgingshuis. Daar hoopte ik op een stage plaats. Uiteindelijk ben ik bij een ander bedrijf gekomen waar ik wel de opleiding kon gaan doen en er gelijk bij kon gaan werken.

De eerste weken was even wennen en veel kijken en leren hoe we de mensen moesten wassen aankleden en ze ook wat beter leren kennen.
Na een tijdje ging dat eigenlijk vanzelf en zo ben ik nu als derde jaars student verzorgende werkende in een huis met ouderen op de PG afdeling.

In het begin vond ik het erg spannend, ik had nog nooit een volwassen persoon hoeven wassen of verschonen en aankleden. Ik had er meer moeite mee dan de persoon zelf. 
Uiteindelijk groei je daarin en word het normaal. 

Wat mij eigenlijk al meteen opviel is dat de zorg vaak erg gehaast moet, omdat ze de mensen om een bepaalde tijd in of uit bed willen hebben.
Sommige ouderen vinden dat niet erg maar er zijn er ook bij die helemaal niet zo vroeg naar bed willen.

Vaak word een zorgvrager ook niet snel serieus genomen, wanneer ze bijvoorbeeld aangeven pijn te hebben, word dat vaak weggewuifd met dat zegt zij of hij altijd. Maar wat nou als diegene echt pijn heeft? Wij kunnen het misschien niet zien waar het zit, het hoeft geen zichtbaar letsel te zijn om pijn te hebben. Er kan een zenuw bekneld zitten, of juist een deel in de hersenen die de verkeerde signalen afgeeft. Als zij echt pijn ervaren maar het word weggewuifd, dan voel je je toch alleen maar slechter.

Ik ben iemand die zich heel goed in een ander kan verplaatsen. Ik ben empatisch en voel mee met de ander. Aan de hand van de emotie van een ander heb ik snel een beeld hoe men zich echt voelt. Soms merk ik dan ook dat het niet ernstig is of dat een bewoner wat aandacht probeert op te eisen. Maar zeg nou zelf, zoveel tijd hebben wij niet voor onze zorgvragers, ze krijgen bijna geen bezoek en als ze die al krijgen is dat vaak een uurtje één of twee keer per week. 

Familie is daar ook niet altijd bewust van, zij kunnen er immers ook niet vaker zijn vanwege werk, kinderen of andere bezigheden. Maar de zorgvrager is eenzaam, ondanks dat ze aangeven dat het wel goed gaat, zie je vaak aan het gelaat dat ze zich niet fijn voelen, ze staren voor zich uit of naar buiten kijkend omdat ze zich vervelen of omdat ze niemand hebben om een praatje mee te maken.

Zo hebben wij een man bij ons, zijn vrouw is zelf al op leeftijd en kan niet vaak langskomen. De momenten dat zij er wel is, zie je deze man helemaal glunderen en is hij zichtbaar gelukkig. Maar zodra zij weggaat, is hij erg verdrietig en gedurende week dat zijn vrouw er niet is, ziet hij eruit alsof hij zwaar depressief is. 

Mijn hart huilt van dit soort gevallen. En wanneer ik bij hem op de afdeling sta, probeer ik hem altijd weer wat op te vrolijken. De ene keer lukt dat maar de andere keer ziet hij te diep in zijn emotie.

Er is ook een keerzijde wat familie betreft. Bijvoorbeeld een familielid die het ziektebeeld niet begrijpt en daardoor erg overheersend is naar de zorgvrager toe. De zorgvrager word dat onrustig en dit houdt dan ook heel lang aan. Ook hebben we weleens te maken met ruziënde familieleden die aan het sterfbed van hun moeder of vader elkaar verrot schelden.
Je mag deze familie er niet uit zetten waardoor het sterfproces vertraagd en het lijden van de zorgvrager groter word.

Dit zijn enkele voorbeelden van wat mindere kanten die ik heb ervaren.

Er zijn ook hele mooie kanten.
Zo zijn veel zorgvragers en familie erg dankbaar voor je hulp. Je leert de bewoner na een tijdje steeds beter kennen en de bewoner herkent jou ook na een gedurende tijd. Je kan met ze lachen en een grapje uithalen. Als je de zorgvrager goed kent, weet je waar de bewoner om moet lachen en wat je beter niet kan doen.

Je kan de mensen misschien niet beter maken maar je kan ze wel iedere dag een mooie dag geven. Dat kan alleen als er genoeg tijd is. Vaak is daar te kort aan, maar als we als zorgprofessionals meer samen zouden werken, dan werk je ook sneller en is er meer tijd. Dit is een onderwerp waar ik mij nog over wil uitlaten. Maar voor nu laat ik het hier bij.

Een glimlach op het gezicht van de zorgvrager, dat is waar ik het voor doe.
Als zij blij en gelukkig zijn (zover dat kan) ben ik dat ook.

Zou jij in de zorg willen werken?
En wat zou je dan willen doen?
Wat zou jij willen veranderen wanneer jij in de zorg werkt?